In Limburgse trouwfeestmiddens zijn Dag Luyten en Anniek Raedschelders al enige tijd behoorlijk bekend, maar hier debuteren ze als één derde van Dixie Rose met een EP’tje vol zelfgeschreven materiaal. Het eerste dat opvalt, bij een eerder oppervlakkige beluistering van de plaat, is het feit dat de melodieën glashelder en meer dan deugdelijk gearrangeerd zijn én de aanwezigheid van vier extra stemmen. Zowel Kevin Bloemen (gitaar) als Toon Meuris (piano en accordeon), Michael Boonen (bas) en Nico Camps (drums) nemen te gelegener tijd een deel van de (backing) vocalen voor hun rekening en dat kun je alvast redelijk ongewoon noemen.

De plaattitel lijkt er niet zomaar gekomen te zijn: het leven van Dag en Anniek schijnt zich af te spelen in Opitter, een dorpje waar niet veel over geweten is buiten de Limbrgse provinciegrens (behalve dan dat Kim Clijsters er actief is en dat ze een geweldige brouwerij hebben), maar waar het, voor zover ik dat uit de toon van dit plaatje kan afleiden, heel fijn leven moet zijn. Toegegeven, dit zijn beschouwingen van een buitenstaander, maar er was toch iéts van een inleiding nodig bij deze band, niet?

De plaat zelf dan: zeven nummers -al is de afsluiter, een fragmentje uit “Mr. Morgan” met z’n 19 seconden even leuk als hij kort is- die in totaal afklokken op 23 minuten. Nu ik intussen een dozijn beluisteringen ver gevorderd ben, denk ik dat ik met gerust gemoed mijn blik superlatieven mag opentrekken. Wie mijn schrijfsels wel eens vaker leest, weet dat ik een hevige voorstander ben van verantwoord snoeiwerk: ik heb veel liever een EP met zeven goeie nummers dan een full-CD waar vijf vullertjes ervoor moeten zorgen dat het equivalent van twee elpeekanten vol geraken. In die val is Dixie Rose alvast niet getrapt.

Liefde en het verlies ervan, goede en slechte tijden, fijne en minder fijne ontmoetingen…kortom, Het Leven zelve…dat is waar het in de songs van het zestal over gaat. De melodieën, waarin deze verhalen verpakt worden, klinken stuk voor stuk erg organisch en naturel en Anniek Raedschelders krijgt volop de kans om te tonen dat ze een heel goeie zangeres is, begiftigd met stem die het midden houdt tussen die van de jonge Dolly Parton en die van Ann Christy. Het moet mij wel van het hart dat “Good Man’s Misses” nogal nadrukkelijk aanleunt bij “Wayfaring Stranger”, maar verder vind ik opener “Don’t You Worry Baby” en vooral “Small Town” heerlijke countrysongs en vooral dat laatste nummer is echt “uit het leven gegrepen” en dus bijzonder doorleefd. Het swingende en bluesy “Mr. Morgan” heeft alles om het tot radiohit te schoppen en in “Wading in the Water” laat de accordeon mij compleet smelten, iets wat gastviolist Emile Verstraeten ook klaarspeelt met zijn inbreng op “Lonely”, een intens triestige ballad, die, wat mij betreft, beter in het midden van de EP gestaan had, als een soort kantelmoment.

Maar laat dit laatste vooral als detailkritiek beschouwd worden: dit kleine, fijne plaatje is veel meer dan een schuchter klopje op de deur. Dixie Rose komt met geweldig veel verve binnen-zonder-bellen en nog wel langs de behoorlijk grote poort en we kunnen er nu al van uitgaan dat dit zest al binnen afzienbare tijd tot de vaste waarden van ons binnenlands muzieklandschap zal gaan behoren. Heel fijn debuut, dat doet uitkijken naar meer!

(Dani Heyvaert)